Λένε πως όταν κάνεις σχέδια ο Θεός γελάει. Στη δική μου περίπτωση πιθανόν να ξεκαρδίστικε στο γέλιο. Εδώ και ένα χρόνο περίμενα και περίμενα τα αποτελέσματα των μετεγγραφών. Το έχω κάνει ξεκάθαρο νομίζω πως δεν ήθελα να σπουδάζω στα Γιάννενα. Το μέτρο των μετεγγραφών ήταν η τελευταία μου ελπίδα για να αλλάξει η ζωή που ζούσα. Μέχρι να ανακοινωθεί το μέτρο, να βγουν τα κριτήρια, να γίνουν οι αιτήσεις πέρασε ένας χρόνος. Ένα χρόνο ξυπνούσα και έμπαινα αμέσως στη σελίδα του Υπουργείου Παιδείας να δω μπας και ανακοίνωσαν κάτι. Αναιρούσαν το ένα μετά το άλλο. Είχα φτάσει στα όρια μου. Τέλος, είπαν πως μέσα στον Ιούλιο θα βγουν τα αποτελέσματα. Από την αρχή πίστευα πως όλα αυτά δεν είναι τυχαία. Δε μπορεί να είναι τυχαία! Δε μπορεί την χρονιά που μπήκα εγώ στο Πανεπιστήμιο, τότε να ξανά επαναφέρουν το μέτρο. Ο μπαμπάς μου να είναι άνεργος και έτσι να έχουμε περισσότερες ελπίδες. Να γίνανε μόνο 4000 αιτήσεις, έτσι ώστε να τους πάρουν όλους. Όλες αυτές οι συγκυρίες με έκαναν ακόμα περισσότερο να πιστεύω πως έχω φύγει μια και καλή από τα Γιάννενα. Ώσπου φτάνει η προηγούμενη Παρασκευή. Μαθαίνουμε πως έχουν ανακοινωθεί τα αποτελέσματα. Μπαίνουμε στη σελίδα του Υπουργείου και πληκτρολογούμε το κωδικό μου. "Δεν είστε στη λίστα των επιτυχόντων μεταφοράς θέσης", αυτό έλεγε. Άρχισα να τρέμω. Η αλήθεια είναι πως δε το πίστεψα αμέσως, μπορεί να μη το έχω πιστέψει ακόμα. Αμέσως άρχισαν να σκέφτομαι όλες τις κακές στιγμές που πέρασα μόνη μου στα Γιάννενα. Δε μπορώ να το ξανά περάσω έλεγα. Ένας χρόνος ήταν αρκετός. Στη σκέψη και μόνο πως έχω ακόμα 3 χρόνια με έπιανε πανικός. Ήθελα κάποιος να έρθει και να μου πει ότι θα αλλάξει το αποτέλεσμα. Δεν έκλαψα, πράγμα που σημαίνει πως δε το είχα συνειδητοποιήσει ακόμα. Είχα ένα κόμπο στο λαιμό μου. Το βράδυ είχαμε κανονίσει να βγούμε. Σκεφτόμουν να μη πάω, γιατί δε θα ήμουν πολύ καλή παρέα. Όμως πήγα, ξεχάστηκα. Η αλήθεια είναι ότι μιλούσα όλη την ώρα για αυτό αλλά το διακωμωδούσα γιατί δε γινόταν αλλιώς. Το σαββατοκύριακο που ήρθε, είχα φιλοξενούμενες τις φίλες μου, πράγμα που μου έκανε πολύ καλό γιατί δε σκεφτόμουν (τόσο πολύ) το αποτέλεσμα. Δε ξέρω τί να πιστέψω. Θέλω τόσο πολύ να γίνεται να αλλάξει κάτι, αλλά από την άλλη δε μπορώ πάλι να ελπίζω σε κάτι και να απογοητευθώ ξανά. Όλοι μου λένε πως "όλα γίνονται για κάποιο λόγο". Το σιχαίνομαι αυτό. Δεν υπάρχει κανένας λογικός λόγος που τα περνάω αυτά!
Until next time...
XXX
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου