Για σένα μόνο...

"Για σένα λιώνω μια ζωή, για σένα λιώνω,

Μη με αφήνεις στη βροχή, γιατί παγώνω,

Κι αν δε με παίρνεις αγκαλιά, εγώ θυμώνω,

Για σένα μένω στη ζωή, για σένα μόνο"

Απλοί στίχοι ενός τραγουδιού που σε φέρνουν όμως αντιμέτωπο με τόσες αναμνήσεις. Σου φέρνουν τόσες σκέψεις στο μυαλό. Σε κάνουν να σκεφτείς όλα εκείνα τα πρόσωπα που σε έχουν κάνει να πεις "για σένα μόνο". ΜΟΝΟ. Μια μικρή λέξη που έχει μεγάλη δύναμη. Είναι σωστό να τη χρησιμοποιούμε; Υπάρχει όντως ένα και μοναδικό άτομο που τη χρησιμοποιούμε; Ή κάνουμε κάθε φορά το ίδιο λάθος; Είναι ο πρώτος ενθουσιασμός που μας κάνει να το λέμε; Θα έπρεπε να συγκρατούμε τον εαυτό μας ή να λέμε ότι νιώθουμε εκείνη τη στιγμή; Είναι όντως πολύ γλυκό συναίσθημα να νομίζουμε πως ένας άνθρωπος μας κάνει να νιώθουμε όπως κανένας άλλος. Για μένα τουλάχιστον υπάρχουν περισσότερα από ένα άτομα που θα μπορούσα να αφιερώσω αυτό το στίχο. Άρα το "μόνο" χάνει το νόημα του; Θέλω να πιστεύω πως όχι. Η δική μου θεωρία είναι πως ο κάθε άνθρωπος μέσα στη ζωή μας, δίνει τα δικά του στοιχεία και για διαφορετικούς λόγους διαλέγουμε τον καθένα. Άλλωστε, δε θα είχε ουσία να έχουμε πολλούς, αλλά θα αρκούμασταν στον ένα.  Έχω διαπιστώσει πως η συμπεριφορά μας αλλάζει ανάλογα με το άτομο που συναναστρεφόμαστε. Αυτό όμως τι σημαίνει; Ότι έχουμε πολλές προσωπικότητες; Ποιός ξέρει... 

Until next time...

XXX