Κυριακή 26 Μαΐου 2013

Home Alone


Πριν από ένα χρόνο χιλιάδες μαθητές της χώρας περίμεναν τα αποτελέσματα των εξετάσεων με την ελπίδα να μπουν σε κάποιο Ανώτατο ίδρυμα, τελειώνοντας το σχολείο και καλωσορίζοντας τη φοιτητική ζωή. Για μένα, αυτή η νέα ζωή με μετέφερε σε μια νέα-ξένη πόλη, τα Γιάννενα. Από τον Οκτώβριο του 2012 μέχρι σήμερα βρίσκομαι σε αυτή τη πόλη ακολουθώντας αυτό που ήθελα να κάνω μια ζωή, να γίνω δασκάλα. Βέβαια, αυτό το όνειρο από εκείνη τη μέρα σταμάτησε να υπάρχει. Δε το ζούσα όπως το ονειρευόμουν. Είμαι από τη Θεσσαλονίκη και αγαπώ την πόλη μου. Εκεί ήθελα να είμαι, εκεί έπρεπε να είμαι! Οτιδήποτε άλλο μου φαινόταν τόσο λίγο. Έτσι λοιπόν, από την αρχή το είδα στραβά το θέμα! Δε μου άρεσε τίποτα. Μέχρι και η σχολή, η σχολή που ήθελα από τα 12 μου, έμοιαζε με αγγαρεία. Γρήγορα πέρασε ο καιρός και έφτασε το Α' εξάμηνο. Εκείνες τις μέρες είχα υπερβολικό άγχος, καθώς ήταν η πρώτη εξεταστική της ζωής μου, δεν ήξερα τι με περιμένει και επίσης είχα το βάρος να περάσω όλα τα μαθήματα για να τελειώσω στα 4 χρόνια τη σχολή και να επιστρέψω στη πόλη μου. Ευτυχώς η εξεταστική πήγε άψογα. Κάθε φορά που είχα ευκαιρία έπαιρνα το λεωφορείο και ανέβαινα Θεσσαλονίκη. Ιδιαίτερα το Β' εξάμηνο το πέρασα κυρίως στη Θεσσαλονίκη. Έχανα τις διαλέξεις αλλά δε με ένοιαζε, ήμουν στη Πόλη μου! Περνούσα υπέροχα. Είχα τα πάντα, είχα όσα ήθελα. Όταν πλησίαζαν οι μέρες της επιστροφής μου, δε μπορώ να περιγράψω τα νεύρα που είχα. Η οικογένεια μου προσπαθούσε να με κάνει να νιώσω καλύτερα, όμως τις περισσότερες φορές αυτό λειτουργούσε ως βάρος. Όλοι ήθελαν να το συζητήσουμε, αλλά αρνιόμουν. Δεν υπήρχε τίποτα να πούμε. Επισκέφτηκα μέχρι και ψυχολόγο, αλλά ένιωσα ακόμα χειρότερα. Το πιο θλιβερό από όλα είναι ότι ξέρω πολύ καλά ότι ευθύνομαι εγώ για αυτή τη κατάσταση. Εγώ δεν κατάφερα να περάσω στη πόλη μου και εγώ φταίω που οι γονείς μου δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα,ώστε να με συντηρούν σε άλλη πόλη. Δε μπορώ να κατηγορήσω κανέναν άλλο. Ξέρω πολύ καλά ότι η κατάσταση στη οποία βρίσκομαι, στα μάτια ενός τρίτου φαίνεται τουλάχιστον αστεία και φυσικά δεν συγκρίνεται με άλλα προβλήματα, όμως αυτή ζω και δεν την θέλω. Κανένας δε μπορούσε να καταλάβει και κανείς δε θα καταλάβει. Για αυτό απέφευγα κάθε φορά μια τέτοια συζήτηση επειδή θα με έκανε ακόμα χειρότερα. Ήθελα μόνο εγώ να ξέρω πως αισθάνομαι. Όλοι τους μου λένε ότι η φοιτητική ζωή σε ξένη πόλη είναι τα καλύτερα χρόνια που θα περάσω, αλλά εγώ δε πιστεύω πως θα κάνω κάτι διαφορετικό από το αν ήμουν στη πόλη μου. Τα βράδια ήταν τα πιο δύσκολα. Τότε νιώθεις πιο μόνος. Στη διάρκεια της μέρας ξέφευγα, όμως τα βράδια ήμουν μόνη μέσα σε ένα άδειο σπίτι. Όλες οι σκέψεις μου ήταν εκεί. Ούτε εγώ ξέρω πόσα βράδια πέρασα κλαίγοντας μόνη. Πολλές φορές ένιωσα ότι με ξεχνάνε. Δε είμαι σίγουρη για το τι κέρδισα ή έχασα από αυτή τη κατάσταση όμως διαπίστωσα πως οι άνθρωποι σου δεν σε ξεχνούν, απλώς ξεχνούν να σε θυμούνται!
Until next time...
XXX

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου