Και τελικά γιατί είναι τόσο δύσκολο να εκφράζεις τα συναισθήματά σου; Τί μας σταματάει; Υποτίθεται ότι συναναστρεφόμαστε με ανθρώπους, έτσι ώστε να έχουμε σε κάποιον να μιλάμε. Αλλά άμα δε μιλάμε ούτε καν σε αυτούς, σε ποιούς θα τα πούμε; Είναι καλύτερο να τα κρατάμε μέσα μας; Νιώθουμε καλύτερα; Προσωπικά τα κρατάω τα κρατάω, ώσπου στο τέλος θα γεμίσω και θα τα βγάλω όλα μαζί. Έτσι πρέπει να γίνεται; Φταίω μόνο εγώ που δε μιλάω, ή φταίνε και οι άλλοι που δε μου το βγάζουν; Και πώς διορθώνεται μια τέτοια κατάσταση; Δε μου αρέσει να μιλάω για τα προβλήματά μου. Δε ξέρω γιατί, αλλά δε θέλω να ζητάω βοήθεια. Ίσως να περιμένω από τους άλλους να τα καταλάβουν από μόνοι τους δια μαγείας και να μου προτείνουν βοήθεια. Αλλά ποτέ δεν πετυχαίνει. Το παράδοξο είναι πως εγώ δε μιλάω για τα προσωπικά μου, όμως ζητάω από τους άλλους να μου μιλάνε. Στα προβλήματα των άλλων είμαι καλύτερη. Λειτουργώ πιο σωστά. Όσο για τα δικά μου, δεν έχω και μεγάλη επιτυχία! Προτιμώ πάντως να τα περνάω μόνη μου. Όμως αυτό δεν είναι άδικο για τους άλλους; Ώρες ώρες νιώθω πως εάν δείξω τα συναισθήματά μου θα με εκμεταλλευτούν. Θα τους δώσω το δικαίωμα να με πατήσουν στην ευάλωτη στιγμή μου. Και για μένα είναι το χειρότερο πράγμα που μπορείς να μου κάνεις. Το σιχαίνομαι. Οπότε καλύτερα να το κρατάω μέσα μου, για τον εαυτό μου! Ίσως μόνο εγώ να το βλέπω έτσι και οι άλλοι όντως να θέλουν να βοηθήσουν.
Until next time...
XXX
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου