Σάββατο 25 Μαΐου 2013

Oooops...


Λοιπόν, πριν από λίγες μέρες είχα μια περιπέτεια με την υγεία μου. Μετά από ένα μήνα αποχής από τις διαλέξεις του Πανεπιστημίου, ήρθε η ώρα να ενεργοποιήσω το ξυπνητήρι μου και να σηκωθώ για μάθημα. Ξύπνησα στις 10:00 και άρχισα να ετοιμάζομαι. Έφυγα από το σπίτι μου γύρω στις 11:10, καθώς το μάθημα ξεκινούσε στις 11:30. Να σημειώσω εδώ πως έφυγα χωρίς να έχω φάει τίποτα για πρωινό. Μπήκα στο αστικό στις 11:15. Το λεωφορείο ήταν γεμάτο από παιδιά και ο ένας έσπρωχνε τον άλλον κάτω από συνθήκες 24 βαθμούς Κελσίου. Δύο στάσεις πρόλαβε να κάνει το αστικό και ακούστηκε από πίσω μου ένας θόρυβος. Ο οδηγός σταμάτησε το λεωφορείο και διαπιστώσαμε πως μία κοπέλα είχε πέσει κάτω. Αμέσως δύο γυναίκες σήκωσαν τα πόδια της κοπέλας ψηλά και της δώσανε νερό. Πολλά παιδιά κατέβηκαν από το λεωφορείο έτσι ώστε η κοπέλα να μπορέσει να πάρει αέρα. Εγώ έμεινα μέσα. Την κοιτούσα ξαπλωμένη στο πάτωμα. Ξαφνικά άρχισε να ανοιγοκλείνει το μάτι μου και να νιώθω μια αδυναμία. Κατάλαβα πως όσο περισσότερο την κοιτούσα τόσο πιο αδύναμη ένιωθα. Ήξερα ότι ο οργανισμός μου είναι ευαίσθητος σε τέτοια περιστατικά. Οπότε άρχισα να κοιτάω αλλού. Όμως, μετά άρχισε να μαυρίζει η όραση μου, όπως κάθε άλλη φορά που ζαλίστηκα στο παρελθόν. Δεν ήξερα τι να κάνω. Όλοι είχαν πέσει πάνω από την κοπέλα και δεν ήξερα αν έπρεπε να φωνάξω εγώ για βοήθεια. Οπότε δεν είπα τίποτα. Εν τω μεταξύ, είχαν καλέσει ήδη ασθενοφόρο για να πάρουν την κοπέλα στο νοσοκομείο. Ξαφνικά μου έρχεται τάση για εμετό και έτσι βγαίνω έξω από το λεωφορείο. Με βλέπει ο οδηγός και με ρωτάει αν αισθάνομαι καλά. Μου δίνει νερό για να βρέξω το πρόσωπό μου, εγώ όμως είχα χάσει πλήρως την όραση μου. Εκείνη τη στιγμή φτάνει το ασθενοφόρο και ο οδηγός μου λέει να μπω και εγώ. Ζητάω βοήθεια από τον τραυματιοφορέα να με πιάσει καθώς δεν μπορούσα να δω τίποτα. Μέσα στο ασθενοφόρο μπήκαμε εγώ και η κοπέλα που λιποθύμησε πρώτη και δύο ακόμα κορίτσια που ήρθαν για συμπαράσταση. Ο νοσοκόμος με ξαπλώνει, μου σηκώνει τα πόδια και μου μετράει την πίεση. Αμέσως άρχισα να αισθάνομαι καλύτερα και η όραση μου είχε επανέρθει. Μέχρι να φτάσουμε στο νοσοκομείο η μόνη σκέψη που υπήρχε στο κεφάλι μου ήταν πως θα το πω στη μαμά μου. Φτάσαμε στο νοσοκομείο, ενώ ένιωθα πολύ καλά. Μας έκαναν κάτι εξετάσεις και φύγαμε. Αγόρασα κάτι να φάω και να πιω. Ήθελα να πάω στη σχολή για το δεύτερο μάθημα, καθώς είχα χάσει το πρώτο. Πήγα και διηγήθηκα στις φίλες μου τι μου είχε συμβεί, καθώς νόμιζαν πως με είχε πάρει ο ύπνος. Πριν το μάθημα με παίρνει τηλέφωνο η μαμά μου. Νιώθω μια αμηχανία για το αν θα έπρεπε να της το πω τώρα ή και ποτέ. Τελικά παίρνω το ρίσκο και της το λέω. Η πρώτη αντίδραση της ήταν να βάλει τα κλάματα. Αφού ξανά μιλήσαμε όταν γύρισα σπίτι, ηρέμησε. Βέβαια, άρχισε ένας γολγοθάς για μένα, αφού με παίρνει πλέον τηλέφωνο κάθε τρεις και λίγο για να ενημερωθεί αν έφαγα και τι έφαγα. Βλέπετε, όταν είσαι φοιτήτρια σε ξένη πόλη είναι δύσκολες τέτοιες καταστάσεις. Δεν μπορώ να πω, ήταν μια εμπειρία και αυτή. Δεν ξέρω αν έφταιγε το ότι δεν είχα φάει κάτι το πρωί ή το ότι είδα την κοπέλα που λιποθύμησε και επηρεάστηκα. Μάλλον και τα δύο.
Until next time...
XXX

5 σχόλια:

  1. τωρα που εχω μαθει πρωτες βοηθειες μην φοβασαι τιποτα!!!!χαχαχα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. χαχαχαχα εντάξει τώρα νιώθω ασφάλεια!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. to kalo pou sou thelw na min koroideueis!!!an pnigeis poios tha se swsei??ase pou an imoun sta giannena otan lipothimise i kopelia tha mporousa na tin boithisw....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ε ολοι εσενα περιμενουμε να μας φωτισεις με τις γνωσεις σου!τωρα θα λιποθυμω με χαρα γιατι θα ξερω οτι θα με σωσεις εσυ!και ΔΕ ΚΟΡΟΙΔΕΥΩ!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή